ពលករខ្មែរម្នាក់ បានជួបគ្រោះថ្នាក់ត្រូវគ្រឿងចក្រអាអ៊ិចកិនស្លាប់ អំឡុងពេលបំពេញការងារនៅតំបន់ឧស្សាហកម្មប៊ូសាន ប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង កាលពីថ្ងៃទី១៣ ខែកញ្ញាកន្លងទៅ។ ទាំងក្រុមហ៊ុន និងក្រសួងដែលទទួលខុសត្រូវនៅប្រទេសកូរ៉េ បានយកចិត្តទុកដាក់រៀបចំសំណងយ៉ាងសមរម្យជូនគ្រួសារសព។ ប៉ុន្តែស្ត្រីជាប្រពន្ធដែលលែងលះគ្នាយូរមកហើយ ដោយមិនទាន់ផ្ដាច់អេតាស៊ីវិល បានទាមទារចំណែកច្រើនលើសលប់ ដណ្ដើមយកទាំងចំណែកម្ដាយបង្កើតជនរងគ្រោះទៅទៀត។
ជំនួយការមេធាវីម្នាក់ ឈ្មោះ ចិន្តា ដែលជួយដោះស្រាយរឿងសំណងនៅកូរ៉េ បានទម្លាយរឿងនេះចេញមក ក្រោយពេលហួសចិត្តនឹងទង្វើរបស់ស្ត្រីជាអតីតប្រពន្ធម្នាក់នោះ។ សំណងដែលទទួលបានមាន ២លើក សរុបប្រមាណ ១៦ម៉ឺនដុល្លារ។ ចំណែកដែលត្រូវបែងចែក គឺប្រពន្ធ ៦០ភាគរយ និងម្ដាយបង្កើត ៤០ភាគរយ។ ប៉ុន្តែស្ត្រីជាប្រពន្ធបានទាមទារលើសពីនេះ។ ចំណែកលុយដឹកសពមកខ្មែរ និងលុយធ្វើបុណ្យ គឺម្ដាយបង្កើតជាអ្នកចេញទាំងអស់។
ដើម្បីដឹងរឿងច្បាស់ សូមអានការបញ្ជាក់របស់ជំនួយការមេធាវីដែលមានឈ្មោះ ចិន្តា។ ខាងក្រោមនេះ គឺជាឯកសារភស្តុតាង និងបកស្រាយពីមុខមាត់ពិតរបស់ម្ចាស់អាខោន @srey neath ngun៖
«នាងឈ្មោះ ប្រុស ស្រីនាតដែលអាចនិយាយបានថា ជាប្រពន្ធសព(ស្លាប់កាលពីថ្ងៃទី១៣ ខែ៩ ឆ្នាំ២០១៨ កន្លងទៅ ដោយគ្រោះថ្នាក់ស្លាប់នៅការដ្ឋានសំណងនៅតំបន់ប៊ូសាន់) និងរឿងហេតុ។ តាមពិតម្ចាស់អាខោន និងសព បានលែងលះគ្នា ឈប់ទំនាក់ទំនងគ្នា ឈប់រស់នៅជាមួយគ្នាយូរឆ្នាំណាស់មកហើយ គ្រាន់តែម្ចាស់អាខោន មិនព្រមផ្តាច់អេតាស៊ីវីល ដូច្នេះទោះជាយ៉ាងណាតាមផ្លូវច្បាប់គឺចាត់ទុកជាប្រពន្ធ តែបើតាមភាពជាមនុស្ស គឺមិនមែនជាប្រពន្ធឡើយ។ ព្រោះមិនថា មិត្តរបស់សពនៅកូរ៉េ និងខាងក្រុមហ៊ុន ក៏មិនដែលដឹងថា បងប្រុសនោះមានប្រពន្ធដែរ។
អញ្ចឹងទៅក៏មានការព្រមព្រៀង បែងចែកសំណងនៃការស្លាប់របស់សព(សំណងពីក្រុមហ៊ុន និងសំណងសាន់ចេ) ជាពីរ គឺព្រមព្រៀងគ្នា ម្ចាស់អាខោន ៦០% និងម្តាយបង្កើតសព ៤០%(ឯកសារខាងក្រោម)។ ចំណែក ប្រាក់ខែចុងក្រោយ និងប្រាក់ផ្សេងៗ គឺម្ចាស់អាខោនបាននិយាយថា មិនអោយទៅម្តាយសពដាច់ខាត។ ហើយពួកគាត់បានផ្ទេរសិទ្ធក្នុងការទាមទារសំណងមកអោយការិយាល័យរបស់យើងខ្ញុំ ដោយយល់ព្រមផ្តល់សេវាការងារជូនយើងខ្ញុំ។ ដូច្នេះ នាងខ្ញុំធ្វើទៅតាមកាតព្វកិច្ចដូចដែលបានចែងក្នុងលិខិតផ្ទេរសិទ្ធ។
សំណងទី១ ដែលពួកគាត់ទទួលបាន គឺ ៧០លានវ៉ុន ស្មើនិង ៦៤៨៥៤.៧៥ដុល្លារ។ សំណងនេះ គឺជាសំណងជំងឺចិត្តពីខាងក្រុមហ៊ុនដោយការព្រមព្រៀងគ្នា ដំបូងខាងក្រុមហ៊ុនព្រមអោយតែ ៤០លានវ៉ុនតែប៉ុណ្ណោះ តែខាងការិយាល័យយើងខ្ញុំ ជួយទាមទារអោយបានរហូតដល់ ៧០លានវ៉ុន។ហើយពួកគាត់ក៏ចែកគ្នាទៅ ចំណែកថ្លៃដឹកសពមកខ្មែរ ៥០០០ដុល្លាជាង គឺម្តាយបង្កើតសព ជាអ្នកចេញទាំងអស់ ដោយចង់ឃើញមុខកូនរបស់ខ្លួនជាលើកចុងក្រោយ។
តែពេលដំបូង គឺម្ចាស់អាខោនជាប្រពន្ធ មិនអោយដឹកសពមកខ្មែរឡើយ ព្រោះលឺថាថ្លៃដឹកថ្លៃ ប្រហែល ១ម៉ឺនដុល្លារ គឺចង់អោយបុជានៅកូរ៉េ ដើម្បីកុំអោយខាតលុយ។ ចំណែកការរៀបចំបុណ្យសព ម្តាយបង្កើតសព ធ្វើអស់ប្រហែល ១ម៉ឺនដុល្លា ម្ចាស់អាខោនជាប្រពន្ធចូល ទឹកប្រាក់ ១០០០ដុល្លា! ហើយចំណែកប្រាក់ខែចុងក្រោយរបស់សព ក៏បានទៅនាងដែរ ពេលនោះ។
បន្ទាប់ពីនោះមក យើងខ្ញុំបានរៀបចំឯកសារទាមទារយកសំណងសាន់ចេ ដោយនាងខ្ញុំបានពន្យល់ប្រាប់ទាំងអស់គ្នាហើយថា យើងនិងខំប្រឹងអោយអស់ពីសម្តថភាពដោយប្រើ រយៈពេល ប្រហែល ២សប្តាហ៍ ទៅ ៤សប្តាហ៍ ក្រោយពីដាក់ឯកសារទៅក្រសួង근로복지공단 ទើបទទួលបានសំណង ព្រោះករណីខ្លះ ៣ទៅ៤ខែ ទើបទទួលបាន ដោយសារនិតិវិធីរបស់ក្រសួងគេ។
តែក្រោយពីបានប្រាក់សំណងលើកទី១ មិនទាន់បាន ២សប្តាហ៍ ស្រួលបួលផង គឺផ្ញើសារមកអុកឡុកខាងខ្ញុំ និងតេមកឥតឈប់ឈរ ទើបនាងខ្ញុំតេទៅសួរក្រសួងជាញឹកញាប់ ថា គ្រួសារសពប្រញាប់លុយ រហូតខាងក្រសួងគេ ហួសចិត្ត គេថាអោយប្រពន្ធនោះតេមកក្រសួងផ្ទាល់មក តាំងពីគេធ្វើមក គេមិនដែលឃើញគ្រួសារណា ត្រូវការលុយសព រហន់ បែបនេះទេ។
ដូច្នេះ នាងខ្ញុំក៏ប្រាប់អោយម្ចាស់អាខោនតេទៅក្រសួង(រកអ្នកចេះអង់គ្លេសនិយាយក៏បាន កូរ៉េក៏បាន) ដល់តែនាងខ្ញុំប្រាប់បែបនោះ ស្រាប់តែម្ចាស់អាខោនប្រែសម្តីភ្លាមថា គាត់មានតឿនឯណា! រំលងបាន ២ថ្ងៃ គឺចាប់ផ្តើមអុកឡុកទៀត។ តែតាមពាក្យសន្យា នៅសប្តាហ៍ទី៤ ប្រាក់សំណងទី២ យើងបានទាមទារបាន ដូចក្នុងរូបសៀវភៅធនាគារខាងក្រោម គឺ ១០០១០៩.៧៧ដុល្លារ។
តែនៅថ្ងៃទី១ ខែ១១ ពេលទទួលបើកលុយសំណង គឺម្ចាស់អាខោន ជាប្រពន្ធ មិនព្រមអោយ ៤០%ទៅម្តាយបង្កើតឡើយ គឺចង់បានថែមទៀត។ ប្រកែកគ្នាទៅប្រកែកមក អស់រយៈពេលជាច្រើនម៉ោង រហូតដាច់បាយថ្ងៃត្រង់ (មានវិដេអូក្នុងកាំមេរ៉ាសុវត្ថិភាពរបស់ធនាគារ) គឺនាងសុំថែម ២០% មិនដឹង ២៥%មិនដឹង(នាងខ្ញុំភ្លេច) មានន័យថា ម្តាយបង្កើតបានតែ ២០%ឬ ១៥%ប៉ុណ្ណោះ។ ដោយយកលេសថា យកទៅចិញ្ចឹមកូន ២នាក់ (កូន ១ ជាកូនជាសពដែលស្លាប់មែន, តែ កូន១ទៀត ជាកូនប្តីមុន គ្មានជាប់សាច់ឈាមជាមួយសពឡើយ)។
ដោយហត់ពេក និងនិយាយជាមួយមនុស្សនិយាយស្តាប់គ្នាមិនបានពេក ម្តាយបង្កើតសព ក៏សុខចិត្ត អោយថែម ២៨០០ដុល្លា ដើម្បីបានទៅផ្ទះរៀងខ្លួន។ ម្តាយបង្កើតសព គាត់ថា បើតាមតែអាណិតចៅ ២០%នោះ ក៏អោយដែរ តែក្នុងអំឡុងពេល រង់ចាំសំណងទី២នេះ គឺនាងអុកឡុកខាងគាត់ណាស់ ហើយថែមទាំង ជេរ ដៀល គ្រួសារគាត់ថា គ្រួសារអាចម៍ និងពាក្យអសុរសផ្សេងៗ ដូច្នេះគាត់សម្រេចមិនអោយតែម្តង
នាងខ្ញុំបានបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់នាងខ្ញុំខ្ញុំ ដូចដែលបានចែកក្នុងលិខិតផ្ទេរសិទ្ធអស់ហើយ ចំណែកអ្វីផ្សេងៗក្រៅពីនេះ(លុយសាំសុង៥០ម៉ឺនវ៉ុន -ល-) និងការយករបស់របរសពទៅអោយ វាគឺជាទឹកចិត្តរបស់នាងខ្ញុំ តែម្ចាស់អាខោននេះ មិនស្គាល់ពីតម្លៃទឹកចិត្តរបស់មនុស្ស ប្រើពាក្យសម្តីមិនសមរម្យដាក់នាងខ្ញុំ និងនិយាយគ្មានហេតុផល ក្នុងអំឡុងពេលរង់ចាំប្រាក់សំណងលើកទី២ ដូច្នេះ ក្រោយពីបញ្ចប់ភារកិច្ច បើកសំណងលើកទី២ហើយ គឺនាងខ្ញុំសម្រេចចិត្ត ប្លុកហ្វេសបុកនាងចោលតែម្តង។
គួរបញ្ជាក់ដែរថា ពលករឈ្មោះ ឈឿម សេរីវឌ្ឍនះ អាយុ៣៣ឆ្នាំ ធ្វើការងារផ្នែកសំណង់ បានជួបគ្រោះថ្នាក់ត្រូវអាអ៊ិចកិនស្លាប់បាត់បង់ជិវិតកាលពីថ្ងៃទី១៣ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៨។ ជនរងគ្រោះមានស្រុកកំណើត នៅភូមិទួលតាឯក ឃុំស្វាយប៉ោ១ ទីរួមខេត្តបាត់ដំបង។ តាមច្បាប់ការងារកូរ៉េ ទាំងក្រុមហ៊ុន និងក្រសួងដែលពាក់ព័ន្ធ បានយកចិត្តទុកដាក់លើសំណងសមស្របជូនគ្រួសារសព ប៉ុន្តែខាងគ្រួសារសពពីខ្មែរបែរជានាំរឿងស្មុគស្មាញព្រោះការដណ្ដើមសំណងទៅវិញ៕
ប្រភព៖ khmer-global
